Deze zin had ik al een hele tijd in mijn hoofd en hoopte dat deze nog een tijdje in mijn hoofd mocht blijven. Een interbellum is een periode tussen twee extremen. De periode van nieuwe zware chemobehandelingen is weer aangebroken. Ik heb mogen genieten van ongeveer drie mooie maanden waarbij ik mij vlagen weer als oudst kon voelen (minus de lichamelijke conditie).
Op het moment van schrijven ben ik inmiddels alweer mijn tweede dag thuis na mijn 11de chemokuur (waarvan dit de 7de infuuschemo is). Er staan nog vijf infuuschemo’s op mij te wachten in twee wekelijkse cyclus. Deze kuur valt mij lichamelijk en mentaal erg zwaar. De basisconditie die ik had toen ik met de eerste begon is compleet weg. Hoe ik mij voel kan ik moeilijk uitleggen. Alsof er constant een vrachtwagen over je heen rijdt, iemand constant aan je arm trekt. Elke prikkel wel teveel lijkt en zo kan ik er nog wel een paar opnoemen. Hierdoor krijg je mentaal ook een flinke dreun omdat je dit simpelweg moet ondergaan en er verder helemaal niets aan te doen is. De andere optie is nietsdoen maar dat is natuurlijk geen optie omdat dat zou betekenen dat je opgeeft en dat doe ik gelukkig nog niet. Daarvoor vind ik het leven nog te mooi en waardevol.
In de drie ‘goede’ maanden erg mooie dingen gedaan. Waardevol was bijvoorbeeld mijn vakantie naar Gran Canaria die ik samen met één van mijn oudste buddy’s Manuel Schuurman heb ik mogen maken gevolgd door de week daarna met mijn gezin aldaar.
De droomreis naar Chicago samen met één van mijn basketbalbuddies van Donar, Martin Kuizinga (u kent hem al de speaker van Donar). Samen hebben we daar fanatische dingen meegemaakt. In het United Center geweest, een VIP tour gehad door de offices van de Chicago Bulls en ze live zien spelen natuurlijk. Mijn enorme grote dank voor Melissa Fuller en Kevin Brilliant daarvoor.
Verder de grootste blow-out victory gezien in de Chicago Cubs geschiedenis. En uiteraard de prachtige stad Chicago & musea mogen ontdekken.
Direct door naar Denemarken met het gezin voor een midweek naar Legoland. Weer in Nederland een paar weken later met onze hele familie naar de Efteling geweest. Wedstrijden van Donar mogen bezoeken. Verder natuurlijk nog veel meer ontzettend leuke dingen met leuke mensen te noemen maar met met namen gooien is lastig want je noemt altijd iemand te weinig maar you know who are!
Ik lees alle berichtjes wel die ik ontvangen maar deze week was het even teveel om overal op te reageren helaas. Hopelijk fysiek snel weer in staat om weer wat leuks te gaan doen.
Het ga jullie goed,
Dimtiri